English translation of the text:
In the gallery: Vicken Parsons
Is it a water reflection, a mass of clouds or a muddy patch of road? With Vicken Parsons' paintings, you're never quite sure, even when you look at them up close. Often no larger than twenty by twenty centimeters, they leave plenty of room for your imagination. Until you get lost in them, despite their pocket size. Parsons, who always works on plywood panels, does not paint actual but highly abstracted landscapes or spaces, which she opens up until you see time solidify, as it were.
For her third exhibition at Kristof De Clercq in Ghent, the British artist, who is married to sculptor Antony Gormley, presents two new series: one with landscapes, and one with architectural spaces. Or rather, with patiently composed, finely layered areas of color reminiscent of rooms and windows. Until you notice that the lines outstrip each other, the perspectives don't make sense and the spaces open and close. ln your imagination, that is.
For the first time, Parsons, whose work belongs to the collections of Tate and Voorlinden, is exhibiting them as they are arranged in her studio, designed by top architect David Chipperfield. The panels stand three or four next to each other, on a white shelf, and with uneven spacing between them. In this way, they seem to dialogue, and the play between the dimensions continues, where they are not only paintings but also spatial objects.
Parsons herself is a fan of the early work of Luc Tuymans, which you can notice in her austere palette, and of Raoul De Keyser, who in his turn makes concrete spaces slip into imaginary ones. With a little effort you can also recognize Henri Matisse in her work, or at least his backgrounds. The geometric abstractions of Richard Diebenkorn are also never far away, although Parsons manages to stride past all references. In a quiet way, and at a slow pace. 'Small' art in which the promise of greatness is written.
Dave Mestdach
Vicken Parsons, The Blue, through 09/10 in the Kristof De Clercq Gallery, Ghent
Text in Dutch:
In de galerie: Vicken Parsons
Is het een waterspiegeling, een wolkenmassa of een modderig stukje weg? Bij de schilderijen van Vicken Parsons weet je het nooit helemaal zeker, zelfs niet wanneer je ze van heel dichtbij bekijkt. Vaak zijn ze niet groter dan twintig bij twintig centimeter, en laten ze alle ruimte aan je verbeelding. Tot je er, ondanks hun pocketformaat, in verdwaalt. Parsons, die altijd op multiplexplaatjes werkt, schildert dan ook geen reële maar sterk geabstraheerde landschappen of ruimtes, die ze opentrekt tot je de tijd als het ware ziet stollen.
Voor haar derde expo bij Kristof De Clercq in Gent presenteert de Britse kunstenares, die gehuwd is met beeldhouwer Antony Gormley, twee nieuwe reeksen: één met landschappen, en één met architecturale ruimtes. Of beter: met geduldig gecomponeerde, in fijne laagjes aangebrachte kleurvlakken die wel aan kamers en vensters doen denken. Tot je merkt dat de lijnen elkaar uitkragen, de perspectieven niet kloppen en de ruimtes open en dicht geklapt worden. ln je verbeelding welteverstaan.
Voor het eerst stelt Parsons, wier werk tot de collectie van Tate en Voorlinden behoort, ze tentoon zoals ze staan opgesteld in haar atelier, ontworpen door toparchitect David Chipperfield. De paneeltjes staan met drie of vier naast elkaar, op een wit schap, en met ongelijke afstand ertussen. Op die manier lijken ze te dialogeren, en wordt het spel tussen de dimensies nog doorgetrokken, waarbij ze niet alleen schilderij maar ook ruimtelijk object zijn.
Zelf is Parsons fan van het vroege werk van Luc Tuymans, wat je merkt aan haar sobere palet, en van Raoul De Keyser, die op zijn beurt concrete ruimtes doet verglijden in denkbeeldige. Met een beetje moeite herken je in haar werk ook Henri Matisse, of toch diens achtergronden. En ook de geometrische abstracties van Richard Diebenkorn zijn nooit veraf, al weet Parsons telkens langs alle referenties heen te schrijden. Op een stille manier, en in een traag tempo. 'Kleine' kunst waarin de belofte van grootsheid geschreven staat.
Dave Mestdach
Vicken Parsons, The Blue, tot en met 09/10 in de Kristof De Clercq gallery, Gent
