In this short video Vicken Parsons talks about her soloshow, 'The Blue', at Kristof De Clercq gallery in Ghent, Belgium.
Vicken Parsons, 'The Blue' | solo show at Kristof De Clercq gallery, Ghent, Belgium from Kristof De Clercq on Vimeo.
Transcript of the video in English and Dutch below:
[EN]
The first thing anyone comments on is the size of the work. What I'm trying to do is open up the small physical space of the panel into a space of the imagination, of unknown, possibly vast dimensions. I've used many different ways of making space: perspective, layering, focus, as well as working with colours which recede and those that come forward. With these works in the first room at the gallery, I'm trying to open space not so much in terms of depth, but breadth. Paradoxically, you cannot create space without using the language of confinement.
I have shelves like this in my studio, they're really useful. I can live with the works around me, move them around and look at the paintings, paintings in relation to each other. This is the first time that I've chosen to exhibit the works with the shelves in the gallery. What I think is good about it is that the physicality of the painting is acknowledged. They have a two-dimensional painted surface but at the same time, because they are plywood panels, they are more objectlike than many paintings.
Periodically, I'm drawn to trying to do something similar to what I do with the architectural built space with elements of nature. Sometimes the starting point will be elemental, like a road, mountain, or horizon. Sometimes it's intangible things, like water and sky.
I work slowly. I spend a lot of time with the painting responding to what it suggests me. I think this time becomes embedded in the painting. And it is, I hope, available to be experienced by the viewer.
[NL]
Het eerste waar iedereen over spreekt is de grootte van het werk. Wat ik probeer te doen is de kleine fysieke ruimte van het paneel te openen tot een ruimte van de verbeelding, van onbekende, mogelijk enorme dimensies. Ik heb veel verschillende manieren gebruikt om ruimte te maken: perspectief, gelaagdheid, focus, evenals het werken met kleuren die zich naar achteren en naar voren bewegen. Met deze werken in de eerste zaal van de galerie probeer ik de ruimte niet zozeer in de diepte, maar in de breedte te openen. Paradoxaal genoeg kun je geen ruimte creëren zonder de taal van de begrenzing te gebruiken.
De schappen waarop de werken gepresenteerd worden heb ik ook in mijn atelier, ze zijn echt nuttig. Zo kan ik leven met de werken om me heen, ze verplaatsen en de schilderijen bekijken, schilderijen die in relatie tot elkaar staan. Dit is de eerste keer dat ik ervoor kies om ook in een galerie mijn werken op schappen te tonen. Wat ik er goed aan vind, is dat de materialiteit van het schilderij wordt bevestigd. Ze hebben een tweedimensionaal geschilderd oppervlak, maar tegelijkertijd zijn ze, omdat het multiplex panelen zijn, meer objectachtig dan veel schilderijen.
Van tijd tot tijd voel ik me aangetrokken om te proberen iets soortgelijks te doen met natuurelementen als wat ik doe met architecturale ruimtes. Soms is het uitgangspunt elementair, zoals een weg, een berg of een horizon. Soms zijn het ongrijpbare dingen, zoals water en lucht.
Ik werk langzaam. Ik breng veel tijd door met het schilderij om te kunnen reageren op wat het mij suggereert. Ik denk dat deze tijd opgenomen wordt in het schilderij. Dat die tijd, hoop ik, ervaren kan worden door de kijker.
