Klaas Kloosterboer
Hier en daar zie je handen en benen. Elders ontdek je een eenzame wolk of een overschilderd woord. De schilderijen van Klaas Kloosterboer (°1959) – op linnen, katoen of polyester, soms klein, soms op monumentaal XXL-formaat – dragen vooral een belofte in zich over wat ze zouden kunnen worden. In hun lichtheid en transparantie hebben ze iets intiems en kwetsbaars. Alsof Kloosterboer, zonder woorden maar met weloverwogen vlekken en vegen, wil zeggen: ‘Ik ben meer dan die koele, non-verbale theoreticus die in de slipstream van Fluxus, Raoul De Keyser en Cy Twombly de daad van het schilderen zelf bevraagt, onder meer door doeken te verknippen en daarna weer aaneen te naaien. Mijn praktijk bevat ook verrassend eerlijke en tedere werken waarmee ik mijn beide, met spray aangebrachte handen wil uitsteken naar al wie daar ontvankelijk voor is.’
Met opzet, én zonder.
In zijn heimat Nederland zit zijn tot op het bot – of beter: tot op het kader – ontbeende werk al jaren in de grootste collecties, in Belgische musea zul je de abstracte schilderijen en sculpturen van Klaas Kloosterboer niet snel vinden. Des te meer reden om nu naar de Gentse galerie van Kristof De Clercq te trekken.
Dave Mestdach
gepubliceerd in Focus Knack op 15.05.2024
